'De routes en wegen op landkaarten doen me denken aan het netwerk van adertjes dat ons lichaam doorbloedt. Maar deze serie op kaarten is vooral een verwijzing naar de aloude manier van je weg vinden. Letterlijk, maar ook figuurlijk.

​

Met een wegenkaart op schoot van je thuis naar je vakantieadres, of je afspraken organiseren, via dat knooppunt naar het volgende gesprek. Je had voeling met de route. Verder terug in de tijd stonden onze voorouders pas ècht in contact met de wereld, beneden en boven. De sterren. De maan. De stand van de zon. Zo vonden zij hun weg. Ze waren onderdeel van wat hen omringde, verbonden met hun stam, flora en fauna, de zee, de jaargetijden, met alles.

 

Nu vertelt mijn navigatie welke route ik moet kiezen. Feitelijk weet ik niet eens meer welke plaatsen ik passeer. Als mijn navigatie het begeeft en mijn mobiel is leeg, voel ik me kwetsbaar. Ik heb geen idee waar ik ben. Het zijn niet meer de sterren of de stand van de zon, zelfs de kaart is niet meer mijn tool. Techniek wijst mij de weg. Prachtig. Maar ook verraderlijk. Voor je het weet ben je de weg kwijt. 

 

Onze huidige wereld met alle nieuwe technologische ontwikkelingen biedt enorme mogelijkheden, maar tegelijkertijd hebben we meer dan ooit moeite om in contact te blijven met onszelf, of zo je wilt: de weg te vinden naar onze eigenheid. En dat maakt breekbaar...'                                                                                                                                [schilderen, painting, kunstschilderen]